Στα "Λαμπυρίσματα", η Παλομέρο φιλοτεχνεί έναν οικείο, πονεμένο διαλογισμό για την ανθρώπινη σύνδεση που μένει σαν ένα ξεχασμένο άρωμα. 20 Μάι. 2025 10:56 Ελισσαίος Βγενόπουλος Το τέλος δεν έρχεται πάντα με κρότο· συχνά ψιθυρίζει συγγνώμες που δεν ειπώθηκαν ποτέ. Είναι η στιγμή που κοιτάζουμε πίσω όχι για να πονέσουμε, αλλά για να κατανοήσουμε. Στα "Λαμπυρίσματα", η σκηνοθέτις Πιλάρ Παλομέρο στρέφει τον κινηματογραφικό φακό της προς τις σιωπές μεταξύ των ανθρώπων, αυτές τις μακρές συναισθηματικές ηχώ που συνεχίζουν να αντηχούν ακόμη και όταν οι δεσμοί που τις δημιούργησαν έχουν κοπεί. Αυτή η ταινία, προσαρμοσμένη στο αναγνωρισμένο μυθιστόρημα της Άιντερ Ροντρίγκεζ "A Heart Too Big", δεν είναι ένα σαρωτικό μελόδραμα, αλλά ένα στοχαστικό, ήσυχα καταστροφικό βίωμα του πώς τα απομεινάρια μιας σχέσης, οι αναλαμπές της, τα φαντάσματά της, αρνούνται να σβηστούν από τον χρόνο ή την κάθε είδους απόσταση. Η Ιζαμπέλ, μια γυναίκα στο ώριμο στάδιο...