Μεταβαίνοντας αιφνιδιαστικά από τα αξέχαστα αστικά εσωτερικά των προηγούμενων ενοτήτων της δουλειάς του στα σπινθηροβόλα αυτά ζωγραφικά στιγμιότυπα της ελληνικής υπαίθρου, στους παλιούς κήπους της δικής του ελληνικής περιπλάνησης, ο Μηνάς Καμπιτάκης προχωρά σε μια ενότητα βαθιά αυτοβιογραφική, σε ένα απεικονιστικό ίαμα χρόνου, τόπου και συναισθήματος. Εισχωρώντας σχεδόν απτικά σε ετούτα τα έργα όπου επαναδιατυπώνονται με οικεία ευφράδεια οι εσοχές των βράχων, οι δροσερές συστάδες των δέντρων, οι ξερικές πλαγιές και οι θαλασσινές σπηλιάδες των αιγαιακών ακτών, οι σμαραγδένιες λίμνες και τα μενεξεδένια βουνά, τα χρυσά σταροχώραφα και οι συννεφιασμένοι γκρεμνοί, οι ελαιώνες και τα αλώνια της γενεθλίας νήσου, ο θεατής γρήγορα συνειδητοποιεί ότι παρά τη γνώριμη αύρα τους, παρά τις αναγνωρίσιμες συντεταγμένες τους, δεν πρόκειται για αναπαραστατικές τοπιογραφίες. Ότι τον ζωγράφο, παρά τη σχεδιαστική ακρίβεια του μνημονευόμενου τοπίου, δεν...