Αν στεκόταν ο ίδιος ο Σουρής απέναντι στην προτομή του στους κήπους του Ζαππείου, θα απήγγελλε με ευχαρίστηση το δικό του ποίημα "Η ζωγραφιά μου" και θα σατίριζε τον εαυτό του: "Μπόι δυο πήχες, κόψη κακή, γένια με τρίχες, εδώ κι εκεί/ Κούτελο θείο, λίγο πλατύ, τρανό σημείο του ποιητή...", και πάει λέγοντας. Ετσι όπως είναι στημένη η προτομή αυτή σε μια γωνιά του κήπου, πολύ κοντά στο πεζοδρόμιο της Αμαλίας, μοιάζει σαν να προκαλεί τον διαβάτη να παρατηρήσει τη μορφή του ποιητή, το "μακρύ ρουθούνι", πράγματι "πολύ σχιστό", και το πιγούνι "σαν το Χριστό"... Τα μαλλιά χυτά, "γεμίζεις στρώμα", κι η "μούρη αγρία και ζαρωμένη, χλωμή και κρύα, σαν πεθαμένη"... Αδικεί τον εαυτό του ο Σουρής. Απλώς και μόνον γιατί ήταν τόσο ευφυής ώστε η διακωμώδηση του ίδιου του εαυτού του με τέτοια χάρη και τόσο χιούμορ να γεννά αισθήματα συμπόνιας. Ετσι ώστε να είναι αδύνατον να μην τον συμπαθήσεις, να μην τον νιώσεις "δικό σου άνθρωπο". Γι' αυτό όταν τον...