Ανήκω στη φημισμένη γενιά της "έκρηξης μωρών", πιο γνωστή ως Baby Boomers. Των γεννημένων από το 1946 έως το 1964 περίπου, που μεγάλωσαν σε κάποιες συνθήκες που σήμερα φαντάζουν ειδυλλιακές, αλλά και οριακά επικίνδυνες, με τα σημερινά κριτήρια, για την επιβίωση και την ανάπτυξη ενός παιδιού. Ολα αυτά περιλάμβαναν το παιχνίδι στις αλάνες της γειτονιάς που καμιά φορά έκρυβαν επικίνδυνες παγίδες, ακόμα και στο κέντρο της Αθήνας, το νερό που έπιναν τα παιδιά παίζοντας από λάστιχα ποτίσματος, τους καλοκαιρινούς καύσωνες χωρίς βέβαια air condition, με τα κουνούπια που εξοντώνονταν ψεκάζοντας το εσωτερικό του σπιτιού με το (τοξικότατο!) φλιτ, το πλαστικό παντού - νεωτερισμός και στη μόδα -, τύπου ορλόν, νάιλον κ.τ.λ., ως υλικό καινοτόμο, τον αόρατο και τοξικό μόλυβδο στις μπογιές, τα φονικά, αιχμηρά μεταλλικά παιχνίδια που άνετα έβγαζαν μάτι, τα σπίτια-καταψύκτες χωρίς θέρμανση σε όλα τα δωμάτια, με ψυγεία πάγου, που διατηρούσαν πλημμελώς τα...