Η Νέα Ιωνία είναι σαν μια ήπειρος από μόνη της μέσα στην Αθήνα. Διαβάζω σε ένα ρεπορτάζ του 1935, δημοσιευμένο στην "Καθημερινή", τις εντυπώσεις του υπογράφοντος Δ. Σ. Δεβάρη, ότι η Νέα Ιωνία έχει την αίσθηση μιας επαρχιακής πόλης, η οποία προσεγγίζεται μετά από ένα ολόκληρο ταξίδι. Αλλωστε, το δημοσίευμα έχει τίτλο "Ενα τέταρτον από την Ομόνοιαν, εν πλήρει Ανατολή". Στη λεωφόρο Ηρακλείου, που σήμερα είναι γεμάτη κίνηση και μαγαζιά, ο αυτόπτης μάρτυρας του 1935 έβλεπε ένα νυφοπάζαρο, ένα ατελείωτο σουλάτσο με κοριτσόπουλα πιασμένα χέρι-χέρι κάτω από αμυγδαλιές που μόλις είχαν βγάλει τα άνθη τους. Αυτή η ρομαντική εικόνα συμπληρώνεται από ήχους, καθώς από μερικά ανοιχτά παράθυρα χύνονταν μουσικές από αθέατους φωνογράφους: ήχοι της Ανατολής. Τον αμανέ, λέει, μπορεί να κατήργησε ο Μουσταφά Κεμάλ, αλλά δεν τον κατήργησαν οι συνοικισμοί. Ισως πριν από 90 χρόνια, όταν οι προσφυγικές γειτονιές είχαν αρχίσει να δένουν έναν ιστό, παρουσίαζαν...