Στέκομαι μπροστά στο Αλαμο και αισθάνομαι ότι διακτινίστηκα σε έναν κόσμο που θεωρούσα πως υπήρχε μόνο στον κινηματογράφο, πως είχε δημιουργηθεί αποκλειστικά στα μεγάλα αμερικανικά στούντιο. Μπροστά στα μάτια μου ζωντανεύουν σκηνές και τοπία από τις ταινίες του Τζον Γουέιν, στα αφτιά μου αντηχούν μελωδίες του Ενιο Μορικόνε, ο σερίφης που στέκεται στην κεντρική είσοδο του πέτρινου οχυρού με το χαμηλό χαρακτηριστικό αέτωμα μοιάζει να έρχεται κατευθείαν από την Αγρια Δύση για να επιβάλει τον νόμο. Δεν είμαι ο μόνος που νομίζει ότι παίζει σε καουμπόικο φιλμ. Και η νεαρή κινέζα τουρίστρια που φωτογραφίζεται δίπλα μου μιμείται μια κλασική πόζα των γουέστερν και των κόμικς με τον Λούκι Λουκ, κάνοντας πως κρατάει μια καπνισμένη κάννη. Τη φυσάει με την άνεση της Καλάμιτι Τζέιν που μόλις έχει εξολοθρεύσει μια ντουζίνα παρανόμων, χαμογελάει, και έτοιμη η φωτογραφία που σε λίγο θα σταλεί ηλεκτρονικά σε φίλους και συγγενείς στο Πεκίνο ή όπου...