Η οδός Βερανζέρου, μετά τη διασταύρωση με την οδό Μάρνη, συνεχίζει ως Βίκτωρος Ουγκώ, ένας δρόμος με ποιητικό όνομα που προχωράει βαθιά ώς το Μεταξουργείο και τις κοιλότητές του. Εκεί, στην αρχή της Βίκτωρος Ουγκώ, με όλες τις αναθυμιάσεις του κόσμου της Ομόνοιας να ορίζουν ένα κλίμα, διακρίνω ακόμη τα υπολείμματα ενός θνήσκοντος πολιτισμού. Μιας πόλης σε αφάνεια. Περπατώντας πάνω-κάτω ανάμεσα στην Ομόνοια και στην πλατεία Καραϊσκάκη, και πιο μέσα προς την άλλοτε γλυκιά και συμπαθή συνοικία του Αγίου Παύλου, δυσκολεύεσαι να φανταστείς πώς μπορεί να έρθουν νέοι κάτοικοι να δώσουν ζωή σε αυτούς τους δρόμους τόσο κοντά στο κέντρο της πόλης. Είναι τόσο διάτρητη η κοινωνική συνοχή, υπάρχουν τόσα ζητήματα καθαριότητας, ασφάλειας και υποδομών, που τα ξέφτια τού άλλοτε αστικού παρελθόντος εμφανίζονται περισσότερο σαν σκηνώματα παρά σαν υποσχέσεις. Η ιστορία των πόλεων είναι η ιστορία διαρκών μεταλλάξεων. Η Αγίου Κωνσταντίνου, η Σατωβριάνδου...