Πίσω από τη Συγγρού, εκεί όπου σβήνει λίγο-λίγο ο θόρυβος των αυτοκινήτων και βγαίνουν πιο καθαρές οι φόρμες των σπιτιών, που εκείνη τη μέρα ήταν λουσμένες στον ήλιο, συνάντησα τα λείψανα ενός αστικού θησαυρού. Ακούγεται, ενδεχομένως, υπερβολικό να μιλάει κανείς για θησαυρούς στα στενά της Καλλιθέας απέναντι από τον Αγιο Σώστη. Αυτή όμως ήταν η εντύπωσή μου όταν έπεσα πάνω σε αυτά τα σπίτια του Μεσοπολέμου, σκόρπια πλέον, ανάμεσα σε πολυκατοικίες των πρόσφατων δεκαετιών. Και ήταν η απλότητα αυτών των μορφών που κέντρισε το ενδιαφέρον μου. Μορφές και κλίμακες ζυμωμένες μέσα από μια βιωμένη καθημερινότητα, χωρίς εκζήτηση, αλλά μέσα από μια στυλιστική ποικιλία και μια αισθητική ευρυχωρία που στις μέρες μας φθάνει σε εμάς ως μια χειρονομία απολύτως ουσιαστική. Εβλεπα λοιπόν, και λίγο μετά άρχισα να τα αναζητώ, σπίτια με ταυτότητα μιας ορισμένης εποχής. Σπίτια που, πριν από 90 χρόνια, ήταν σπίτια μοντέρνα, με ανέσεις εξασφαλισμένες, και...