Με πολύ ενδιαφέρον παρακολουθεί κανείς το "Mauthausen" (Ελλάδα, 2025), την πρώτη, ανήσυχη απόπειρα στη μεγάλου μήκους κινηματογραφική ταινία του Αρίσταρχου Παπαδανιήλ, ο οποίος στην ουσία επιμήκυνε τη μικρού μήκους ταινία του "MAUTHAUSEN: Αμα τελειώσει ο πόλεμος", κάνοντας με ευλαβική προσοχή μια δημιουργική επεξεργασία πάνω στο ανέκδοτο κείμενο του Ιάκωβου Καμπανέλλη για το Μάουτχάουζεν, "Οδοιπορικό Μαουτχάουζεν - Μάιος 1988", σε συνδυασμό με το κλασικό "Ασμα Ασμάτων" του Μίκη Θεοδωράκη. Βιολοντσέλο και θρήνος εν είδει απαγγελίας, συνδέονται υποβλητικά στην ταινία που είναι μια ασπρόμαυρης μουσικότητας κατάθεση μνήμης, ένας σπαραγμός διάρκειας περίπου μιάμισης ώρας που σου τσακίζει την καρδιά με την αδικία που διακρίνεις στην ιστορία: τον αδικαιολόγητο θάνατο αμέτρητων Εβραίων από το τέρας του ναζισμού στα στρατόπεδα συγκέντρωσης του Β' Παγκοσμίου Πολέμου - και όχι μόνο του Μαουτχάουζεν, παρότι το μεγαλύτερο μέρος των γυρισμάτων...