Οι στρώσεις της Ιστορίας και της μνήμης στην πλατεία Κλαυθμώνος είναι σήμερα μισοθαμμένες. Είναι και η σύγχρονη όψη της πλατείας που δεν ευνοεί για ιστορικές αναδιφήσεις. Αλλωστε ουδέποτε υπήρξε μια τυχερή πλατεία. Τις προάλλες, στο πλαίσιο των αφηγηματικών περιηγήσεων "Καθημερινή in situ" είχαμε σταθεί στην Κλαυθμώνος για να ακούσουμε τον Βασίλη Λούρα να μας μιλάει για το υπαίθριο θέατρο που υπήρχε στην πλατεία επί Κατοχής. Εκεί, η Μαρία Κάλλας είχε τραγουδήσει την πρώτη της "Τόσκα" το 1942. Το θέατρο αυτό ήταν προς τη Δραγατσανίου πιο πάνω από το εκκλησάκι των Αγίων Θεοδώρων, που παρατηρώ, αυτήν την περίοδο, θαυμαστά αποκατεστημένο. Οταν λειτουργούσε στην πλατεία το θέατρο, νωπή ήταν ακόμη η μνήμη του νεοκλασικού υπουργείου Οικονομικών, του καφκικού κτιρίου-δεινοσαύρου, που κατεδαφίστηκε εν τέλει το 1939. Η κατεδάφισή του είχε προκαλέσει ικανοποίηση. Απελευθερωνόταν ο άξονας προς το Πανεπιστήμιο και η πλατεία θα μπορούσε να αλλάξει.