Το πρώτο και εξαιρετικά σημαντικό γεγονός είναι ότι "Το τέλος του παιχνιδιού" του Σάμιουελ Μπέκετ παίζεται φέτος στο θέατρο, επιτρέποντας στο κοινό να (ξανά) δει ένα από τα σημαντικότερα έργα του 20ού αιώνα. Μετά και το περσινό, εξαιρετικό, ανέβασμα του "Περιμένοντας τον Γκοντό" (από τον Θωμά Μοσχόπουλο στο Πόρτα) το σύμπαν του νομπελίστα ιρλανδού συγγραφέα ξεδιπλώνεται ενώπιόν μας. Και ο Μπέκετ έχει έναν αμείλικτο και συνάμα τόσο τρυφερό τρόπο να μας παρουσιάζει τον κόσμο γύρω μας και μέσα μας. Η παράσταση στη σκηνή του Ιλίσια διαθέτει όλα τα στοιχεία που αναδεικνύουν το έργο το οποίο, γραμμένο πριν από σχεδόν εβδομήντα χρόνια (1957), παραμένει εκκωφαντικά σύγχρονο. Με πρώτη τη μετάφραση: ο Κωστής Σκαλιόρας έχει παραδώσει ένα κείμενο καθαρό και βαθύ, αποτυπώνοντας με σπάνια διαύγεια το πνεύμα και τις λέξεις του Μπέκετ. Ενα κείμενο που μοιάζει να γράφτηκε όχι χθες, ούτε καν σήμερα, αλλά αύριο. Μέσα σε ένα περιβάλλον κλειστό...