Κυνηγάει την ουρά του το μπάσκετ του Αρη, εδώ και πολλά χρόνια. Η ομάδα που έβαλε το άθλημα στα ελληνικά σπίτια, βρίσκεται μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας. Οσοι, λόγω ηλικίας, δεν έζησαν τις μεγάλες βραδιές με αρτίστες τον Γκάλη, τον Γιαννάκη και τ' άλλα παιδιά, ακούνε τους μεγαλύτερους να εξιστορούν τα συναισθήματα που ένιωθαν και αναζητούν στο διαδίκτυο οπτικό υλικό, με την ελπίδα να μπούνε στο κλίμα στην εποχής. Τίποτε όμως δεν προσφέρει τα συναισθήματα της live έκδοσης. "Περασμένα μεγαλεία και διηγώντας τα να κλαις" που λέει και η παροιμία. Πέρασαν πολλά χρόνια που ο Αρης υποχρεώνεται να ζει με τις αναμνήσεις του, ώστε να παίρνει κουράγιο για τη συνέχεια. Όλα αυτά τα χρόνια το όνομα του "λεηλατήθηκε" ανερυθρίαστα, από κάθε λογής αριβίστες. Το καράβι κινδύνεψε να πάει στα βράχια και στο παραπέντε γλίτωσε το... ναυάγιο. Ευεργετήθηκε η ομάδα από ανθρώπους που πρόσφεραν με ανιδιοτέλεια, χωρίς να διεκδικούν χειροκρότημα και προβολή. Μέχρι...