Τα λέγαμε από την στιγμή που πήρες τη πρόκριση στο Final-4, αποκλείοντας την Ρεάλ Μαδρίτης, πάμε ταπεινά, να παίξουμε αυτό που ξέρουμε Θρύλε και να το πάρουμε, γιατί είχες την καλύτερη ομάδα και φέτος. Και όμως, Θρύλε μου, σε είδαμε μέσα στο ματς, σε πολύ περισσότερες περιπτώσεις από ότι έπρεπε, να έχεις άγχος και έξτρα πίεση, κόντρα σε μία ομάδα άπειρη σε Final-4, με λιγότερους μπαρουτοκαπνισμένους παίκτηες σε σχέση από τους δικούς σου.... Γιατί, Θρύλε μου, τόσο άγχος, τόση πίεση; Γιατί; Η πίεση ήταν στους άλλους, όχι σε εσένα. Εσύ το μόνο "πρέπει" που είχες, ήταν να λάμψεις. Όπως έκανες όλη την κανονική διάρκεια και στα play-offs. Μια υπέροχη ομάδα, ένας υπέροχος λαός, μία μαγική ατμόσφαιρα. Εσύ τα έφτιαξες όλα αυτά. Μέσα στο υπέροχο παραμύθι που έζησες και ζεις. Ένα παραμύθι... τόσο αληθινό! Ακόμη και σε ένα "μέτριο" παιχνίδι, σε έναν "μέτριο" ημιτελικό, ο Θρύλος παρουσιάστηκε κατώτερος των περιστάσεων και είχε μόλις έναν τον Εβάν...