Όταν το τραύμα γίνεται πηγή για ενδοσκοπική ενημέρωση και (τελικά;) επούλωση. Νιώθω πιο όμορφα στο κοινωνικό μας "σήμερα" διότι έχουμε κάνει την αρχή στο να μιλάμε και να εξωτερικεύουμε τα κενά, τα σκοτάδια, τις πληγές, τις ενοχές και τα τρωτά μας σημεία. Είτε μας τα δημιούργησαν (τα τραύματα) , είτε τα δημιουργήσαμε (σπάνιο φυσικά καθ΄ότι τα περισσότερα τραύματα φωλιάζουν στα παιδικά μας βιώματα) λίγη σημασία έχει διότι τους ανήκουμε, περισσότερο απ΄ότι μας ανήκουν και μας στοιχειώνουν σε τέτοιο βαθμό μάλιστα, που πολλές φορές, στις περισσότερες των περιπτώσεων μας κάνουν μη λειτουργικούς, μη ανθρώπινους, μη γνώριμους (στον ίδιο μας τον εαυτό). Αποξενωμένους, φοβισμένους, σκοτεινιασμένους, επιθετικούς και μακριά από κάθε έννοια απόλαυσης, επιβράβευσης, διάθεσης για αξία, για αυτοπεποίθηση και τελικά άνεσης, άνεσης μέσα στο κορμί και το μυαλό μας. Word has it, πως οι αλαβάστρινες "δημόσιες" εικόνες τείνουν να γίνουν πιο ωμές, πιο...