Τι είναι αυτό που μας συγκινεί (και μάλλον θα μας συγκινεί πάντοτε) στην Αντιγόνη; Η ανυπακοή της απέναντι στην (κοσμική και πολιτική) εξουσία ή, μήπως, το σθένος που επιδεικνύει μπροστά στον θάνατο; Αν τείνουμε προς το δεύτερο, δεν γίνεται να μην αναρωτιόμαστε (κάθε φορά που εκείνη επανέρχεται στον ορίζοντά μας) από πού πηγάζει το συγκεκριμένο σθένος, τι ενδεχομένως περιέχει και κατά πόσο είναι του κόσμου τούτου (σάρκινο, αιμάτινο, χωμάτινο). Εν πάση περιπτώσει, αρνείται κάτι η Αντιγόνη; Αρνείται τη ζωή; "Η Αντιγόνη δεν αυτοκτόνησε, στην πραγματικότητα, μέσα στον τάφο της, όπως μας αφηγείται ο Σοφοκλής, κάνοντας ένα αναπόφευκτο λάθος. Πώς θα μπορούσε, αλήθεια, η Αντιγόνη να βάλει τέλος στη ζωή της, αφού ποτέ δεν είχε δική της ζωή; Δεν είχε καν τον χρόνο να ασχοληθεί με τον εαυτό της" γράφει η Μαρία Θαμπράνο (1904-1991), μια κορυφαία μορφή της ισπανικής διανόησης στον 20ό αιώνα (υπήρξε, αξίζει να σημειωθεί αυτό, η γυναίκα που...