Όταν σκέφτομαι τη νεοελληνική λογοτεχνία, μου έρχεται συχνά στο μυαλό η ρήση του Βιτγκενστάιν: "Μπορεί κανείς να εγκλωβιστεί επ' άπειρον σ' ένα δωμάτιο, αν θεωρεί κακώς ότι η πόρτα εξόδου ανοίγει προς τα μέσα και δεν του περάσει απ' το μυαλό να τραβήξει αντί να σπρώξει". Ωστόσο όπως ο ίδιος ο Αυστριακός φιλόσοφος επισημαίνει, η πνευματική δημιουργία είναι προσωπική υπόθεση. Κάθε ποιητής ή φιλόσοφος ή πεζογράφος που πετυχαίνει κάτι δεν εξαντλεί την έννοια της λογοτεχνίας ή της φιλοσοφίας. Παρακινεί απλά κάποιους άλλους να ακολουθήσουν το παράδειγμά του. Η Ιωάννα Ντούμπρου αφήνοντας πίσω της κάθε ίχνος εσωστρέφειας ή αγοραφοβίας μας έδωσε ένα μυθιστόρημα που ξεπερνά τα παγιωμένα σύνορα της ελληνικής πεζογραφίας και μας προσκαλεί να την ακολουθήσουμε. Σ' ένα κόσμο που αλλάζει με ιλιγγιώδη ρυθμό, η λογοτεχνία δεν θα μπορούσε να μείνει ανεπηρέαστη. Το μυθιστόρημα, που αποτελεί την αφηγηματική σταθερά κάθε εποχής μεταβάλλεται κι αυτό μέρα...