Κανενός μητέρες, κανενός κόρες, κανενός έρωτες, κανενός γειτόνισσες, κανενός θείες. "Δεν ήταν και κανένα νέο ότι οι τραβεστί εκδίδονταν για να συντηρήσουν τα μικρότερα αδέλφια τους και να στείλουν λεφτά στα σπίτια τους, σε μακρινές επαρχίες ή στο εξωτερικό. Εκείνα τα λεφτά τα έδιναν στ' ανίψια τους ή στα παιδιά των φιλενάδων τους. Ως θείες, θετές μανάδες ή μητριές, κανείς δεν αγνοούσε ότι εδώ και πολλά, πάμπολλα χρόνια, οι τραβεστί αναλάμβαναν το ρόλο που κανείς σε αυτόν τον κόσμο δεν μπορούσε ή δεν ήθελε ν' αναλάβει, ούτε καν το κράτος, δηλαδή εκείνη την αγάπη χωρίς όνομα, χωρίς καταστατικό, εκείνη την αταξινόμητη αγάπη..." Σ' αυτό το δεύτερο μυθιστόρημά της, η Σόσα Βιγιάδα εξημερώνει τη γραφή της όπως η τραβεστί πρώην πόρνη και νυν σταρ του θεάτρου ηρωίδα της προσπαθεί να εξημερώσει τη ζωή της, δοκιμάζοντας την ηρεμία ενός ''συμβατικού'' γάμου. Η επιτυχία και η οικονομική ευμάρεια, η ανακωχή με τους γονείς της, ο οροθετικός...