Στην Πρώτη Μεταπολεμική Ποιητική Γενιά, που με το σθένος της, μετά το τέλος του Εμφυλίου, συνέβαλε σημαντικά στην πολιτισμική μας άνοιξη της δεκαετίας του 1960, ο Μανόλης Αναγνωστάκης κατέχει δεσπόζουσα θέση: τόσο με το - υπεράνω γενεών - ποιητικό του έργο, το γονιμοποιημένο από την ενδιάθετη συνομιλία του με τον Σεφέρη και τον Καβάφη, όσο και με την κριτική δραστηριότητά του. Η οποία, εκτός από τα τρία βιβλία του (Υπέρ και κατά, 1965· Αντιδογματικά, 1978· Συμπληρωματικά, 1985) συντίθεται και από ένα πλήθος - αθησαύριστων μέχρι στιγμής - κριτικών κειμένων (βιβλιοκρισίες, σημειώματα, παρεμβάσεις, αντιπαραθέσεις, παιγνιώδη στιχουργήματα κ.ά.), που καλύπτουν το φάσμα μιας πολύτροπης κριτικής παρουσίας. Την ιδέα του για τα κριτικά του κείμενα ο Αναγνωστάκης τη δηλώνει μετριοφρόνως στους προλόγους των κριτικών βιβλίων του που ανέφερα. Μιλώντας για τα Αντιδογματικά γράφει, με τρόπο απολογητικό, ότι "έχουν πολύ περισσότερο χαρακτήρα και ύφος...