Όταν η νόσος του Αλτσχάιµερ είχε καταβάλει πλήρως τη µητέρα µου, εκείνη εξακολουθούσε να θυµάται µε τον δικό της τρόπο τα χρόνια που υπηρετούσε ως σωφρονιστική υπάλληλος στις γυναικείες φυλακές Αβέρωφ και Κορυδαλλού. Μπορεί να µη θυµόταν ποιος ήµουν, πού ζούσε και σε ποια εποχή, όµως ανέφερε συχνά, µε τα µικρά τους ονόµατα, δεκάδες κρατούµενες, ποινικές και πολιτικές, µε τις οποίες είχε συγχρωτιστεί. Και όσο εκείνη ξαναζούσε "τα χρόνια του καθήκοντος", ως δεσµοφύλακας, αναγκαστικά τα ξαναζούσα κι εγώ, καθώς η παιδική µου ηλικία είχε σηµαδευτεί από διαδοχικές επισκέψεις "στη δουλειά της µαµάς". Το κοινό µας ταξίδι ως το αναπότρεπτο τέλος της, οι παραληρηµατικοί µονόλογοι και οι καθηµερινοί µας διάλογοι, µέσα από τον παραµορφωτικό φακό της ασθένειας, διασώθηκαν σε δυο πυκνογραµµένα τετράδια. Τώρα, δεν ξέρω αν συνιστούν µια εξοµολόγηση µεταµφιεσµένη σε µυθοπλασία ή µυθοπλασία µεταµφιεσµένη σε αυτοβιογραφική εξοµολόγηση. - Ν. Δ. Νίκος...