Ο Παναίτ Ιστράτι ανήκει σε εκείνη τη γενιά των λογοτεχνών που πάσχισαν με την γραφή τους όχι να γίνουν διάσημοι ή να αποκτήσουν περιουσία από τα γραπτά τους αλλά περιουσία τους αποτελούσαν τα γραπτά τους και η ζωή τους η ίδια, μια ζωή που τους ενέπνευσε μέσα από τις πολλαπλές της δυσκολίες να γράψουν για να λυτρωθούν. Είναι μια περίπτωση συγγραφέα που άνετα θα την εντάσσαμε στους καταραμένους συγγραφείς, όχι μόνο για το γεγονός πως πέθανε νωρίς από την νόσο που τόσους έστειλε στον άλλο κόσμο, τη φυματίωση, αλλά και για το γεγονός πως είχε πολύ περισσότερους εχθρούς παρά φίλους. Στο τέλος δε της ζωής του έμεινε σχεδόν μόνος να παλεύει άρρωστος ων με τα θηρία και να αποδείξει πως το ταλέντο του και η αφηγηματική του δεξιοτεχνία άξιζαν πολύ περισσότερο από τα βέλη που του εξαπέλυαν οι προηγουμένως "φίλοι" του. Είναι σαφές, μέσα από την εξαιρετική περιγραφή των γεγονότων από τον Κώστα Ακρίβο που έδωσε την ψυχή του για μια ακόμα φορά σε...