Ο Γιώργος Βέλτσος έχει γράψει "δοκίμιο, θέατρο και ποίηση". Στην πραγματικότητα, επιμένει να γράφει (εδώ και τριάντα χρόνια τουλάχιστον) με έναν τρόπο που και συμπεριλαμβάνει αυτά τα τρία είδη και τα αμφισβητεί συγχρόνως. Αν υφίσταται κάτι σκανδαλώδες στη γραφή του Βέλτσου είναι ότι έχει καταφέρει να πορεύεται και να διασπείρεται αυτοαναιρούμενη, μέσα ακριβώς από την πιο πυρηνική διάστασή της, την επιτελεστική, η οποία δεν σημαίνει απαραιτήτως κάτι (δεν τείνει προς κάποιο νόημα κάθε φορά) αλλά, πάντοτε, κάνει κάτι (διαβρώνει, κλονίζει, αναδιατάσσει, επανατοποθετεί ορισμένα θέματα ή ορισμένες αισθητικές αντιλήψεις). Η γραφή του Βέλτσου, ανεξαρτήτως της φόρμας που υπηρετεί (ή που ισχυρίζεται ότι υπηρετεί), δεν μπορεί παρά να είναι θεατρική διότι η συγκεκριμένη συνθήκη εκπληρώνει την ιδιοσυγκρασία της, ευνοεί τη συλλειτουργία σώματος και διανοίας και ανυψώνει, κατά τα λοιπά, αυτή τη δραματουργία της ύπαρξης στην οποία επιδίδεται ο...