Το βιβλίο επιχειρεί να καταγράψει μία από τις λιγότερο συζητημένες ιστορικές περιόδους της ελληνικής μειονότητας της Αλβανίας· την περίοδο 1939-1944, όταν η μειονότητα βρέθηκε ανάμεσα στη Σκύλλα και τη Χάρυβδη. Ο φασισμός ενεργοποίησε διαιρετικές τομές και αναμόχλευσε ιδεολογικές αντιπαραθέσεις στην αλβανική κοινωνία, σηματοδοτώντας μια σύγκρουση που έλαβε τα χαρακτηριστικά εμφυλίου πολέμου. Οι αλβανικές αντιστασιακές οργανώσεις, με όπλο τις υποσχέσεις για αυτοδιάθεση, τη βία και την τρομοκρατία, πίεσαν τη μειονότητα να επιλέξει στρατόπεδο. Για τους Βορειοηπειρώτες η ιδέα της αντίστασης συνδέθηκε με την ελπίδα για αυτονομία, ανεξαρτησία ή ένωση με την Ελλάδα. Όμως το εθνικό αφήγημα απέκτησε διχαστικό χαρακτήρα και η μειονότητα ακολούθησε ξεχωριστούς"δρόμους", λόγω των διαφορετικών αντιλήψεων για το εδαφικό ζήτημα. Τα νέα αρχειακά τεκμήρια που εντοπίστηκαν σε ιταλικά, αλβανικά και ελληνικά αρχεία φωτίζουν άγνωστες πτυχές της ιστορίας...