Την Ευγενία Λουπάκη, τη διάβαζα πριν τη γνωρίσω, στο περιοδικό Μετρό, μία από τις νησίδες της μετεφηβικής μου ζωής στα ΜΜΕ. Ads Γνωριστήκαμε μέσω κοινών φίλων δημοσιογράφων και μας έδεσαν δυνατές εμπειρίες όπως οι κινητοποιήσεις για τον Οτσαλάν και η ανθρωπιστική αποστολή στο Βελιγράδι στην οποία συμμετείχαμε εν μέσω πολέμου. Αργότερα με υποδέχθηκε στο Κόκκινο 105.5 από τις πρώτες μέρες της λειτουργίας του σταθμού, με ανοιχτές αγκάλες. Μετά ήρθε η ώρα να γευτώ τη λειτουργία της ακρόασης του "Αλέγκρο μα με τρόπο". Η Ευγενία δεν κάνει απλά ραδιόφωνο, δεν κάνει απλά δημοσιογραφία, μοιράζεται μια εμπειρία με τους ακροατές και τις ακροάτριες, μοιράζεται έναν χορό. Δεν θυμάμαι πόσες φορές την άκουγα στο αυτοκίνητο σε μέρες σκληρών διλημμάτων και αδιεξόδων και με οδηγούσε να τραβήξω χειρόφρενο και να κάτσω λίγο στην άκρη, για να μη συνεχίσω να οδηγώ ιπτάμενη. Μου άνοιγε ένα παράθυρο σε έναν άλλο κόσμο, μια άλλη πραγματικότητα. Εκείνη της...