Το μυθιστόρημα σκιαγραφεί το πορτρέτο του Έντουαρντ Χόππερ μέσα από τα μάτια της συζύγου του, που ήταν επίσης καλλιτέχνης. Η Τζόζεφιν προχωρεί χωρίς παραχωρήσεις στη διαπίστωση μιας ύπαρξης περιτοιχισμένης, στην σκιά ενός άντρα που για χάρη του θυσίασε τα πάντα, ενός εραστή που δεν έπαψε ν' απομακρύνεται. Τον κράτησε μόνο με το να γίνει το μοντέλο του, και τελικά όλες οι γυναίκες συγχρόνως, αφού δεν ήταν η δική του. Η υπέροχη και σκληρή ιστορία αυτού του ζευγαριού περιγράφεται με γλώσσα φωτεινή, στοιχειωμένη, που μας επιτρέπει να εξερευνήσουμε τα βάθη και την αμφισημία των συναισθημάτων. "Ενίοτε, ονειρεύομαι, ράθυμα, με βλέπω να βάζω πινελιές, τα μάτια μου γεμίζουν αίμα, παίρνω τα πάνω μου, ρημάζω τα πράσινα, ρίχνω γαλάζιους θόλους πάνω στον καμβά, σε στροβίλους, σε σπείρες. Πετάω τότε στα σύννεφα, ανάμεσα στα σωληνάρια, τσαλαβουτάω στις χρωματιστές λιμνούλες, κι ο άντρας που είναι δίπλα δίχως να είναι γίνεται πια μονάχα μια μακρινή...