Λέει πολλά το γεγονός ότι μερικές από τις μεγαλύτερες κόντρες στην ιστορία της μουσικής έχουν ξεκινήσει από κατηγορίες για λογοκλοπή. Όταν ένας μουσικός υποψιάζεται πως κάποιος "έκλεψε" τη δουλειά του, ξυπνάει κάτι πολύ βαθύ - σαν να βλέπεις κάτι που ορκίζεσαι ότι εσύ σκέφτηκες πρώτος, αλλά τώρα το παρουσιάζει κάποιος άλλος ως δικό του. Είναι σχεδόν μια μορφή προδοσίας, ακόμα κι αν ο άλλος είναι άγνωστος. Και είναι απόλυτα λογικό αυτό να είναι κοινή εμπειρία, ειδικά στη μουσική. Υπάρχει περιορισμένος αριθμός νοτών και συνδυασμών, και δεδομένου του πόσο παλιά είναι η μουσική, το να προκύψουν ομοιότητες είναι σχεδόν μαθηματικά βέβαιο. Σκέψου πόσες φορές έχεις ακούσει κάποιον να υποβαθμίζει ένα κομμάτι επειδή "μοιάζει πολύ με κάτι που έχουμε ξανακούσει". Για κάποιους καλλιτέχνες, οι κατηγορίες για αντιγραφή ξεχνιούνται με τον καιρό, σαν περαστική κριτική σε μια φάση που ο κόσμος προσπαθεί να καταλάβει πού ανήκει το νέο όνομα ανάμεσα...