Με αφορμή τη Γιορτή του Πατέρα, ο Διονύσης Ατζαράκης επιστρατεύει τον Λάκη Λαζόπουλο σε έναν ρόλο που δεν χρειάζεται... καμία υπερβολή: τον κλασικό Έλληνα μπαμπά. Εκείνον που έχει κάνει το κινητό του τετράδιο με τρεις θήκες και λίγα ακόμα post-it, βλέπει ακόμη εκπομπές του Γιώργου Αυτιά που είχε γράψει σε VHS επί εποχής Τσοχατζόπουλου, σηκώνει κλήσεις από Βλαδιβοστόκ (για την... Euro-bank) και δίνει το PIN του στο τηλέφωνο σαν να χαρίζει πασχαλινό τσουρέκι. Ο Λάκης, με μοναδικό του όπλο την παρατηρητικότητα και την εμπειρία, γίνεται το ζωντανό πορτρέτο του μπαμπά που όλοι κουβαλάμε -και ενίοτε γινόμαστε. Είναι ο μπαμπάς με τις αντιφάσεις: στοργικός αλλά αυστηρός, πρακτικός αλλά παράλογος, με νεύρα χωρίς αιτία αλλά και αγάπη χωρίς όρια. Εκείνος που μπορεί να απαγγείλει με πατρική σιγουριά: "το κοτόπουλο και η γυναίκα θέλουν χέρι", ακόμα κι αν στο τραπέζι έχει γεμιστά... ορφανά. Κι ενώ η ένταση στο σπίτι ανεβαίνει, έρχεται και η...