Ζούμε σε κοινωνίες που αυτοθαυμάζονται στον καθρέφτη, μιλούν για "συνδεσιμότητα" και δεν ξέρουν καν το όνομα του γείτονα. Ο καθένας μας πρωταγωνιστεί στη δική του σειρά, σκηνοθετημένη στο κινητό, με κοινό από οπαδούς (followers) και κομπάρσους. Όσο υπήρχε συλλογικότητα, κανείς δεν ήξερε καν τη λέξη "ενσυναίσθηση". Ήταν αυτονόητη. Τώρα τη μαθαίνουμε σε σεμινάρια και τη χρησιμοποιούμε σαν ετικέτα για να μαζέψουμε likes. Η ενσυναίσθηση είναι πια προϊόν ραφιού. Όλοι διαμαρτύρονται ότι "δεν υπάρχει αγάπη πια". Φυσικά και υπάρχει. Απλώς έχει στραφεί αποκλειστικά προς τον εαυτό μας. Ποτέ άλλοτε δεν υπήρξε τέτοια αυτολατρεία. Ζούμε στο βασίλειο του εγωισμού, όπου όλα φωνάζουν "με αγαπάω!". Οι δρόμοι, οι οθόνες, τα προφίλ, τα stories όλα γεμάτα από έναν ύπουλο, φωτισμένο ναρκισσισμό. Η "διαφορετικότητα" έχει γίνει στολή. Όλοι διαφορετικοί, όλοι ίδιοι. Ίδια φίλτρα, ίδιες πόζες, ίδιες "απόψεις" που σερβίρονται από τους πληρωμένους ιστότοπους...