Η ΓΚΛΙΤΣΑ Αργά-αργά ο γέροντας κατέβαινε το δρόμο Σκυφτός με την τραγιάσκα του κορακοφαγωμένη Με διψασμένη φορεσιά και πένθιμα τα νύχια Στα πόδια του δυο λάστιχα που μας χαμογελούσαν Μονολογούσε κι έλεγε και μόνος απαντούσε. Τον καλημέρισα γλυκά κι ευγενικά του είπα -Με ποιόν μιλάς βρε γέροντα λες κι έχεις συνοδεία;- -Στην γκόμενα μ' απάντησε και μου 'δειξε την γκλίτσα*. Αυτήν έχω για στήριξη αυτήν και γι' αποκούμπι Την έχω για παρέα μου κι είναι η συντροφιά μου. Μ' ακολουθεί στις στράτες μου μέχρι στον καμπινέ μου Μ' ακούει τα παράπονα κι όλες τις θύμησές μου Τη βρίζω της χαμογελώ και μούτρα δεν κρατάει Την έχω φύλακα πιστό κοιμάμαι και μαζί της-. Ξεθάρρεψα και ρώτησα αν έχει τη γριά του Αν έχει εγγόνια και παιδιά αν έχει και νυφάδες. -Δεν έχω τίποτα απ' αυτά είν' όλοι τους φευγάτοι Κι απ' όλα μου τα ζωντανά μ' απέμεινε η γκ-Λίτσα. Μοιάζει ο γέρος φίλε μου, μου 'πε, σαν μήλο σάπιο Που πάει στη χωματερή για το καλό των άλλων. Γι' αυτό...