Με αφορμή την έναρξη της νέας σχολικής χρονιάς, θέλησα να μοιραστώ μια προσωπική μου εμπειρία από τις πρώτες τάξεις της διδασκαλικής μου πορείας. Είναι μια μικρή ανάμνηση που κρύβει μέσα της την ουσία της παιδαγωγικής: ότι πριν από τα γράμματα και τους αριθμούς, έρχεται πάντα η αγάπη και η αποδοχή. Έλα, μανούλα, σκύψε λιγάκι και φίλησέ μου το κεφαλάκι. Καλά μου είπες σχολείο να πάω, γι' αυτό, μανούλα, μοσχοβολάω. Αυτό το μικρό ποιηματάκι το έλεγα κάθε φορά που έπαιρνα στα χέρια μου μια καινούρια πρώτη τάξη. Τα πρωτάκια με κοιτούσαν με μάτια γεμάτα απορία και χαρά. Κι έπειτα, ένα-ένα, πλησίαζαν, κι εγώ τους χάιδευα το κεφαλάκι. Έσκυβα και μύριζα τη μυρωδιά τους: σαπούνι, μανούλα, αγωνία, ανυπομονησία. Και τους έλεγα χαμογελώντας: "Τι χαρά που μοσχοβολάτε... σχολείο!" Αγαπητοί νέοι δάσκαλοι, την πρώτη μέρα μη βιαστείτε να διδάξετε. Σταθείτε πρώτα να αφουγκραστείτε. Δώστε χώρο στο παιδί να αφήσει τον φόβο και να πάρει κουράγιο. Ένα...