Εκείνο το πρωινό της 18ης Σεπτεμβρίου έβρεχε καταρρακτωδώς.... Από νωρίς ο καιρός είχε δείξει τις άγριες διαθέσεις του. Οι ισχυρές τοπικές καταιγίδες σε συνδυασμό με τους θυελλώδεις ανέμους ,με χαρακτηριστικά μεσογειακού κυκλώνα (σύμφωνα με τους ειδικούς) εξελίχτηκαν σε πλημμύρα, επιβεβαιώνοντας για μια ακόμη φορά ποσό λίγοι είμαστε μπροστά τη μανία της φύσης. Όσοι ήμασταν θύματα αυτής της σφοδρής κακοκαιρίας, βρεθήκαμε αβοήθητοι , εντελώς ανοχύρωτοι , αντιμέτωποι με υλικές ζημίες, είδαμε τους κόπους μας να καταστρέφονται σε μια στιγμή και να προσπαθούμε σε κατάσταση πανικού να επιβιώσουμε. Βλέπαμε τον χείμαρρο να σαρώνει τα πάντα στο πέρασμα του και εμείς θεατές σε έναν εφιάλτη . Οι μέρες που ακολούθησαν ήταν χειρότερες ακόμη. Η ανεπάρκεια της πολιτείας να καταγράψει τις ζημιές και να επισπεύσει την όποια αποζημίωση μας, αφού το κέντρο της συζήτησης ήταν, η κλιματική αλλαγή και πως θα πρέπει να μάθουμε να ζούμε σε καθεστώς τρόμου σε...