Η πνευματική ηγεσία μιας χώρας διανοούμενοι, πανεπιστημιακοί, συγγραφείς, καλλιτέχνες, επιστήμονες, παραδοσιακά, θεωρείται ότι έχει χρέος να λειτουργεί ως συνείδηση του έθνους. Ωστόσο, στην Ελλάδα των τελευταίων χρόνων παρατηρείται (ιδιαίτερα μετά χρεοκοπίας) συστηματική αδράνεια ή φωνές αποσπασματικές. Οι λόγοι είναι πολλοί. Η σιωπή της πνευματικής ηγεσίας απέναντι στην καταστροφική πολιτική δεν είναι απλώς απογοητευτική, είναι συνενοχή. Όταν η χώρα βυθίζεται σε διαδοχικές κρίσεις, όταν οι θεσμοί αποδομούνται, όταν η κοινωνία διαλύεται από την ακρίβεια, την ανασφάλεια και την απαξίωση της δημοκρατίας η αδράνεια των ανθρώπων που οφείλουν να είναι η "φωνή της συνείδησης" είναι κραυγαλέα. Γιατί σιωπά η πλειοψηφία τους; Η Ελλάδα καταρρέει, και οι πνευματικοί ταγοί κοιτάνε αλλού. Δημοκρατία - καρικατούρα, θεσμοί - μαριονέτες, κοινωνία - πειραματόζωο. Και τι κάνουν οι "φάροι" της σκέψης; Σφίγγουν το στομάχι με μπουφέδες υπουργείων και το...