"Νομίζω πως αρρωσταίνω." Φωνή πιο βαριά απ' το συνηθισμένο, μπερδεμένα λόγια, βλέφαρα μισόκλειστα. Ωχ, όχι. Ντρέπομαι που το παραδέχομαι, αλλά η ιδέα ότι είσαι άρρωστος, που κανονικά θα έπρεπε να μου προκαλεί συμπόνια, να σε φροντίσω, να σου φτιάξω άπειρα τσάγια με μέλι, συχνά μου προκαλεί μια άμεση έκρηξη πανικού και άγχους. Ξαφνικά έχω διπλή δουλειά, είμαι μόνη μου, και οι καθημερινοί ρυθμοί που κρατούν την οικογένειά μας σε τάξη βγαίνουν τελείως εκτός πορείας. "Αγαπημένε μου σύζυγε, χρειάζομαι λίγη περισσότερη βοήθεια" Προσπαθώ να είμαι καλή νοσοκόμα, αλλά αυτό είναι πολύ πιο εύκολο στην αρχή, όταν ακόμα υπάρχει η ελπίδα ότι ένα απογευματινό "ντάντεμα" θα νικήσει τα μικρόβια. Αλλά μόλις φορέσεις τη "ρόμπα της καταστροφής" και ακούσω το "Νομίζω πρέπει απλά να πάω για ύπνο", ξέρω ότι τελείωσε. Άντρας εξουδετερωμένος. Αλλά κάτω απ' αυτό το άγχος, υπάρχει και κάτι άλλο. Περισσότερο από ανησυχία και κούραση - και όσο φρικτό κι αν είναι...