Για κάποιο λόγο πίστευα ότι θα είχα παιδιά στο "μικρό" σχολείο για πάντα. Όταν άφηνα με αγωνία το μεγαλύτερό μου παιδί για πρώτη φορά στο νηπιαγωγείο, πριν από έξι και πλέον χρόνια, είχα ένα νήπιο που τραγουδούσε στο πίσω κάθισμα και ένα νεογέννητο που κοιμόταν στο καθισματάκι του. Το να έχουν τελειώσει τα παιδιά μου το νηπιαγωγείο ( και τη Β΄Δημοτικού) της περιοχής μας, μου φαινόταν σαν ένας μακρινός κόσμος, μια εποχή που ήξερα πως υπήρχε, αλλά δεν μπορούσα να φανταστώ ότι θα φτάσω ποτέ. Έρευνα: Οι γονείς αγχώνονται περισσότερο όταν βλέπουν emails από το σχολείο παρά από τη δουλειά Αυτό το μικρό σχολείο είναι εκεί όπου βρήκα τον ρυθμό μου ως μαμά. Από την πρώτη μέρα που αποχαιρέτησα ένα από τα μωρά μου για τόσες πολλές ώρες, μέχρι που παρέδωσα το ζωηρό μεσαίο μου παιδί και έστειλα σιωπηλά ένα "καλή τύχη" στη νηπιαγωγό του καθώς έφευγα, μέχρι που συνόδευσα τον τρίτο και τελευταίο μου για πρώτη φορά στο νηπιαγωγείο σαν έμπειρη πλέον...