Κάθε πρωί, την ίδια ώρα, νιώθω αυτό το γνώριμο σφίξιμο στο στομάχι. Πριν ακόμα ανοίξει τα μάτια της η μικρή μου, ξέρω ήδη ότι θα χρειαστεί να επιστρατεύσω όλη μου την υπομονή και τη ζεστασιά που διαθέτω. Η περίοδος των γιορτών έφτασε και ενώ όλα γύρω μας φωτίζονται, το παιδί μου εξακολουθεί να κλαίει κάθε φορά που πλησιάζουμε την πόρτα του σχολείου. Είναι από αυτές τις συγκινήσεις που κανείς δεν σου εξηγεί πριν γίνεις γονιός. Σε ένα σπίτι γεμάτο λαμπιόνια, μυρωδιές από μπισκότα και χαρούμενες μελωδίες, υπάρχει και η δική μας μικρή καθημερινή μάχη. Πολλές φορές αναρωτιέμαι αν κάνω κάτι λάθος. Αν υπάρχει μια διαφορετική προσέγγιση που θα έκανε τα πρωινά μας πιο ήρεμα. Είναι δύσκολο να βλέπεις το παιδί σου να πονά ή να φοβάται και να μη μπορείς να κάνεις μαγικά να το αλλάξεις. Αυτό που με κρατά σταθερή είναι η σκέψη ότι δεν είναι η μόνη. Πολλά παιδιά δυσκολεύονται στην προσαρμογή. Ξέρω επίσης ότι πίσω από αυτό το κλάμα δεν κρύβεται...