Κάποτε νόμιζα πως η ευτυχία μου θα κρυβόταν πίσω από μια επιτυχημένη καριέρα, επαγγελματικές επιβραβεύσεις, και το "μπράβο" από τους άλλους. Κυνήγησα στόχους, προθεσμίες, και άπειρα emails, όλα σε ένα γρήγορο ρυθμό που με άφηνε συχνά χωρίς ανάσα. Ώσπου ήρθε η μητρότητα. Και με ένα τρόπο σχεδόν μαγικό - ή και χαοτικό - όλα άλλαξαν. Δεν ήταν μια απόφαση που ήρθε εύκολα. Το να μείνω στο σπίτι με τα παιδιά μου ακουγόταν παλιά σαν κάτι ξένο, σαν κάτι που κάνουν "οι άλλες". Εκείνες που "θυσιάζουν" τον εαυτό τους για την οικογένεια. Μα εγώ; Δεν είμαι φτιαγμένη για θυσίες, τουλάχιστον όχι χωρίς λόγο. Και τότε ήταν που άρχισα να καταλαβαίνω κάτι βαθύτερο. Δεν το έκανα (μόνο) για τα παιδιά μου. Το έκανα για μένα. Γιατί ήθελα να δω το πρώτο τους χαμόγελο, όχι σε βίντεο. Ήθελα να είμαι εγώ που θα τα νανουρίσει το μεσημέρι, που θα τους διαβάσει το ίδιο παραμύθι για πέμπτη φορά. Ήθελα να ακούω τις μικρές, ασήμαντες φαινομενικά, ιστορίες τους από...