Γέννησα την πρωτότοκή μου πριν από περισσότερα από δέκα χρόνια, αλλά ακόμα θυμάμαι τις "πρώτες μέρες" σαν να ήταν χθες. Θυμάμαι ακόμα εκείνη τη γλυκιά μυρωδιά του νεογέννητου: ένα μείγμα από γάλα και σαπούνι μπάνιου, με μια νότα βανίλιας. Θυμάμαι τα ξενύχτια και τα πρωινά ξυπνήματα. Ήταν μια εποχή όπου οι μέρες συγχέονταν μεταξύ τους. Όπου οι ώρες δεν υπήρχαν. Θυμάμαι πόσο απαλά ήταν τα μαλλιά της. Και εκείνα τα μικροσκοπικά δαχτυλάκια... Θυμάμαι επίσης πόσο πολύ δυσκολεύτηκα. Γιατί με την πρωτότοκή μου είχα επιλόχεια κατάθλιψη. Ήμουν μία από τα εκατομμύρια γυναικών που διαγιγνώσκονται με αυτήν την πάθηση κάθε χρόνο. Και ενώ πολλές είναι εξοικειωμένες με τα κοινά συμπτώματα της επιλόχειας κατάθλιψης όπως τα επίμονα συναισθήματα λύπης, απελπισίας, ανικανότητας και γενικής κακοδιαθεσίας - η δική μου εμπειρία ήταν λίγο διαφορετική. Επιλόχειος Κατάθλιψη: Γιατί κάποιες μητέρες είναι πιο ευάλωτες; Ήταν λίγο πιο ασαφής. Βλέπετε, το πρώτο...