Δεν με νοιάζει αν η κόρη μου θελήσει να γίνει γιατρός, μαγείρισσα, καλλιτέχνης, νοικοκυρά ή αεροσυνοδός. Δεν με νοιάζει αν θελήσει να κάνει οικογένεια στα 25 ή στα 45, ή και καθόλου. Δεν με νοιάζει αν μείνει σε μια επαρχιακή πόλη ή αν γυρίσει τον κόσμο. Μπορεί να κάνει ό,τι θέλει. Αρκεί να έχει ένα πτυχίο. Όχι γιατί το πτυχίο είναι το διαβατήριο για την ευτυχία, ούτε γιατί πιστεύω στις καριέρες με βιογραφικά δέκα σελίδων, ούτε γιατί νομίζω πως το πανεπιστήμιο διδάσκει τη ζωή καλύτερα απ' ό,τι η ίδια η ζωή. Όχι. Αλλά γιατί το πτυχίο είναι το εισιτήριο για να έχει επιλογές. Και μια γυναίκα χωρίς επιλογές, όσο ικανή κι αν είναι, κινδυνεύει πάντα να εγκλωβιστεί. Το λέω σαν μητέρα. Το λέω και σαν γυναίκα που μεγάλωσε σε μια εποχή που "οι κόρες" έπρεπε να είναι "προσεκτικές", να "μην υψώνουν πολύ τη φωνή", να είναι "καλές μαθήτριες", αλλά όχι τόσο δυναμικές ώστε να τρομάζουν. Και τώρα, μεγαλώνω μια κόρη που δεν θέλω να φοβάται να...