Ημέρα της μητέρας σήμερα, θα ήθελα να πω μια ιστορία για έναν μπαμπά. Δεν έχει σημασία ποιος είναι, πώς τον λένε ή πώς κύλησε η ζωή του μέχρι τώρα. Δεν έχουν σημασία ούτε οι συγκυρίες που τον έφεραν στο σήμερα. Αυτό που έχει σημασία είναι πως τα τελευταία 10 χρόνια μεγαλώνει μόνος τα παιδιά του, μάνα και πατέρας μαζί, βράχος ακλόνητος στο σπίτι του, και κάνει χωρίς να αγκομαχά όλα αυτά που κάποιοι ονομάζουν "μαμαδίστικα". Ένας μπαμπάς που όταν τον γνώρισα δεν ένιωσα μόνο θαυμασμό για εκείνον, αλλά και θυμό για όλους όσους δεν είναι σαν κι αυτόν. Θύμωσα με εκείνους τους μπαμπάδες που όταν τους δόθηκε η ευκαιρία να κάνουν τη διαφορά στη ζωή των παιδιών τους, εκείνοι την πήραν και την πέταξαν στα σκουπίδια: τα παραμέλησαν, τα εκφόβισαν, τους φέρθηκαν σαν να είναι βάρος, τα κακοποίησαν, τα γέμισαν πληγές και τραύματα που δεν θα ξεπεράσουν ποτέ. Θύμωσα με εκείνους τους μπαμπάδες που όταν τους δόθηκε η ευκαιρία να κάνουν τη διαφορά στη ζωή...