Αγαπημένα μου παιδιά, Συχνά σκέφτομαι όλα όσα θέλω να ξέρετε. Όχι μόνο για τη ζωή αλλά και για αυτό το πράγμα που έχει διαμορφώσει τόσο πολύ τη ζωή μας. Αυτή την ασθένεια. Αυτό το σώμα. Τα περισσότερα πρωινά, ξυπνάω πριν από εσάς. Ξαπλωμένη, αφουγκράζομαι τη σιωπή του σπιτιού. Κι είναι ίσως η πιο δύσκολη στιγμή, εκεί ανάμεσα στον ύπνο και το πρωινό ξύπνημα, - γιατί νιώθω πιο έντονα όλα όσα έχω χάσει. Την εκδοχή του εαυτού μου που πίστευα πως θα γίνω. Τη μητέρα που ήλπιζα να είμαι. Η μητέρα είναι ο φύλακας της καθημερινής μαγείας Θέλω να θυμάστε τα γέλια και τις περιπέτειές μας. Ξέρω όμως πως θα θυμάστε και τις φορές που δεν ήμουν εκεί. Τις στιγμές που ήμουν πολύ κουρασμένη για να παίξω ή που ακύρωσα σχέδια που είχαμε κάνει. Κουβαλάω ενοχές γι' αυτό. Μια βαριά, αόρατη ενοχή που φωλιάζει κάτω από κάθε απόφασή μου. Μα κουβαλάω και κάτι ακόμα, μια ήσυχη περηφάνια. Γιατί, παρά τα έχουν συμβεί, είμαι ακόμη εδώ. Όχι τέλεια, αλλά σταθερά. Όχι...