Είναι φυσικό να θέλεις να προστατέψεις το παιδί σου. Δεν θες να πληγωθεί, να αποτύχει, να πέσει. Έτσι, χωρίς να το καταλάβεις, αρχίζεις να λες πιο συχνά "πρόσεχε", "αν δεν τα καταφέρεις;", "μήπως να μην το κάνεις;". Κι αυτό, όσο κι αν μοιάζει με φροντίδα, χτίζει μέσα του την ιδέα ότι ο κόσμος είναι επικίνδυνος και ότι δεν είναι ικανό να τον αντιμετωπίσει μόνο του. Η υπερπροστασία δεν το προστατεύει. Του στερεί την ευκαιρία να δοκιμάσει, να ανακαλύψει, να φάει τα μούτρα του και να σηκωθεί. Γιατί εκεί χτίζεται η αυτοπεποίθηση, όχι στα λόγια, αλλά στην πράξη. Μπορεί να πιστεύεις πως το παιδί δεν καταλαβαίνει την πίεση που νιώθεις. Όμως αντιλαμβάνεται τις σιωπές, το βλέμμα, το σφίξιμο στη φωνή. Αν εσύ φοβάσαι το αύριο, εκείνο μαθαίνει να το φοβάται. Αν εσύ ζεις με το άγχος του να είσαι τέλειος γονιός, εκείνο νομίζει πως πρέπει να είναι το τέλειο παιδί. Και έτσι, σιγά σιγά, αρχίζει να διστάζει, να αναβάλει, να νιώθει πως ό,τι κι αν κάνει...