Πάντα ήξερα ότι έχω την τάση να θέλω να ευχαριστώ τους άλλους, αλλά δεν συνειδητοποιούσα πόσο πολύ έπαιξε ρόλο σε αυτό το γεγονός ότι ήμουν το μεγαλύτερο παιδί στην οικογένεια. Καθώς μεγάλωνα, ένιωθα ότι έπρεπε να είμαι το πρότυπο για τη μικρότερη αδελφή μου και να παίρνω αποφάσεις που ταίριαζαν καλύτερα στην οικογένεια. Πίστευα ότι το να είμαι συγκαταβατική και να βάζω τις ανάγκες των άλλων πάνω από τις δικές μου ήταν το "σωστό". Σιγά σιγά αυτό έγινε η φυσική μου αντίδραση. Σπάνια μιλούσα για το τι ήθελα, αγχωνόμουν μήπως απογοητεύσω τους άλλους και αναλάμβανα αυθόρμητα τον ρόλο του "μεσολαβητή" στην οικογένεια. Ακόμα και σήμερα, πιάνω τον εαυτό μου να λέει "ναι" πολύ γρήγορα, να προσφέρεται να βοηθήσει πριν καν το ζητήσουν ή να "κουβαλάει" βάρη που ποτέ δεν μου ανέθεσε κανείς. 10 τρόποι να γίνεις πιο ευτυχισμένη μαμά, απολαμβάνοντας κάθε στιγμή της μητρότητας Με τον καιρό κατάλαβα ότι τα όριά μου ήταν ουσιαστικά ανύπαρκτα. Τώρα που...