Όποιος μίλησε μαζί μου τους τελευταίους εννέα μήνες γνωρίζει ότι μετρούσα τις μέρες μέχρι να μπορέσω να γεννήσω με ασφάλεια την κόρη μου. Οι ψυχολογικές μεταπτώσεις σε συνδυασμό με τη συνεχή ναυτία και την ατελείωτη καούρα που θα μπορούσε να λειτουργήσει μπαταρία, με είχαν φτάσει στα όρια της αντοχής μου ως προς το μητρικό μου ένστικτα. Ωστόσο, τώρα, κάθομαι εδώ, κρατώντας την όμορφη κόρη μου, και αναρωτιέμαι πώς μπόρεσα να ξεχάσω τις νύχτες. Η ησυχία της νύχτας: Σκέψεις μιας μαμάς όταν τα παιδιά κοιμούνται Ξέρεις... τις νύχτες. Τις νύχτες που φαίνεται πως οι μόνοι ξύπνιοι στον κόσμο είναι εσύ και το μωρό σου. Τις νύχτες που λαχταράς ο χρόνος να περάσει πιο γρήγορα... ...και ταυτόχρονα θέλεις να τον παγώσεις. Τις νύχτες που τα διαδικτυακά ψώνια φαίνονται ο καλύτερος τρόπος να μείνεις ξύπνια. Τις νύχτες που η λάμψη του φεγγαριού ή οι ακτίνες του ανατέλλοντος ήλιου σου φέρνουν παρηγοριά. Όταν κοιτάς τον κοιμισμένο σύντροφό σου με μάτια...