Κάθε φορά που ακούω την ερώτηση "Εσύ πότε θα κάνεις παιδάκι;", κάτι μέσα μου σπάει. Συνήθως χαμογελάω ευγενικά. Λέω κάτι αόριστο: "Όταν έρθει η ώρα" ή "Το σκεφτόμαστε". Μα μέσα μου, η καρδιά μου ματώνει. Γιατί δεν είναι ότι δεν θέλω. Είναι ότι δεν μπορώ. Κανείς δεν με ρώτησε αν προσπαθώ. Κανείς δεν αναρωτήθηκε αν κάθε μήνας που περνά είναι για μένα μια μικρή ήττα, μια αποτυχία, ένα βάρος που γίνεται όλο και πιο βαρύ. Ο κόσμος γύρω μου θεωρεί την μητρότητα δεδομένη. Λες και είναι κάτι που έρχεται αυτόματα, με το που παντρευτείς, με το που μεγαλώσεις λίγο. Αλλά η πραγματικότητα για πολλές γυναίκες - για εμένα - είναι διαφορετική. Έχουν περάσει σχεδόν τέσσερα χρόνια από τότε που ξεκινήσαμε να προσπαθούμε. Στην αρχή, υπήρχε ενθουσιασμός. Μια αθώα ανυπομονησία. Μήνες μετά, άρχισαν οι εξετάσεις, οι υποψίες, οι λέξεις που δεν ήθελες να ακούσεις: "υπογονιμότητα", "ελάχιστες πιθανότητες", "θεραπευτική παρέμβαση". Ξαφνικά, η πιο φυσική...