Ως το μεγαλύτερο παιδί στην οικογένειά μου, πάντα ένιωθα μια μικρή δυσαρέσκεια προς εκείνους που αντιμετωπίζουν το μικρότερο αδερφάκι σαν το μωρό της οικογένειας για πάντα. Ξέρετε, εκείνα τα παιδιά που τα προστάτευαν υπερβολικά σε όλη τους τη ζωή - που πάντα θεωρούνταν χαριτωμένα και δεν είχαν τις ίδιες προσδοκίες και ευθύνες όπως από τα μεγαλύτερα αδέρφια τους. Έτσι, όταν έγινα μητέρα, ορκίστηκα να αποφύγω αυτήν την παγίδα για το δικό μου παιδί. Υποσχέθηκα να φέρομαι στο μικρότερο παιδί μου όπως ακριβώς είχα φερθεί και στα προηγούμενα. Νόμιζα πως ήμουν μια φανταστική μαμά, μέχρι που ήρθε το δεύτερο παιδί Λοιπόν, σήμερα, η μικρότερη κόρη μου είναι ένα τετράχρονο, ξανθό, σγουρομάλλικο παιδί γεμάτο ενέργεια και (μαντέψτε...) κάνω όλα όσα είχα ορκιστεί ότι δεν θα έκανα. Τη σηκώνω κάθε φορά που μου το ζητάει, την αφήνω να κοιμάται στο κρεβάτι μου τη νύχτα και της επιτρέπω να πίνει από παιδικό ποτήρι με καπάκι. Γελάω όταν μιλάει με...