Είναι η εποχή που τα σχολεία κοντεύουν να κλείσουν και όλα συμβαίνουν ταυτόχρονα. Γιορτές, επιδείξεις, θεατρικά, παρουσιάσεις. Κάθε δραστηριότητα απαιτεί την παρουσία σου, αλλά η καθημερινότητα δεν συνεργάζεται. Και τότε σε πιάνει εκείνο το σφίξιμο: δεν προλαβαίνεις, δεν μπορείς να είσαι παντού. Γυρνάς να δεις γύρω σου και κάποιοι τα καταφέρνουν. Είναι εκεί, με κινητά στα χέρια, χαμόγελα στα πρόσωπα και χρόνο για όλα. Και μέσα σου παλεύεις με την ενοχή, γιατί ξέρεις πόσο σημαντικό είναι να σε βλέπει το παιδί σου. Αλλά να ξέρεις κάτι: η αγάπη δεν μετριέται μόνο σε παρουσίες. Μετριέται στη σχέση που χτίζεις κάθε μέρα, με λέξεις, με βλέμματα, με σταθερότητα.Δεν τα χαλάς όλα επειδή έλειψες από μία γιορτή Ένα παιδί που ξέρει ότι είναι αγαπητό και σημαντικό δεν καταρρέει επειδή δε σε είδε να το χειροκροτείς στην αποχαιρετιστήρια χορωδία. Θα στενοχωρηθεί, ναι, αλλά δε θα πληγωθεί βαθιά, αν το έχεις γεμίσει καθημερινά με σταθερότητα...