Υπάρχουν λέξεις που μένουν. Λέξεις που ειπώθηκαν βιαστικά, θυμωμένα ή "για το καλό του παιδιού" και που καρφώθηκαν στο μυαλό ενός μικρού ανθρώπου σαν αγκάθια. Δεν τις θυμόμαστε πάντα, μα τις κουβαλάμε. Σαν βάρη. Σαν εσωτερικές φωνές που μας κρίνουν, μας μειώνουν, μας κρατούν πίσω. Κι όμως, ξεκίνησαν σαν απλές κουβέντες γύρω από ένα τραπέζι, σαν αυθόρμητες αντιδράσεις, σαν "χαστούκια" τυλιγμένα με την πρόθεση της αγάπης. Η κριτική -όχι η καλοπροαίρετη, αλλά η σκληρή, μειωτική, απερίσκεπτη- μπορεί να αφήσει πληγές που δεν φαίνονται, όπως λέει και το παρακάτω κείμενο της συγγραφέως Κίκκας Ουζουνίδου, και πολλές φορές τις πληγές αυτές δεν τις κουβαλάμε μόνο εμείς, αλλά τις κληροδοτούμε άθελά μας στα δικά μας παιδιά. Επειδή δεν μάθαμε ποτέ τον άλλο τρόπο. Τον τρυφερό. Τον υποστηρικτικό. Τον ανθρώπινο: "Πόσο άσχημο πράγμα η κριτική. Πόσο κακό. Πόσο άσχημες εκφράσεις χρησιμοποιούμε και πόσο καθοριστικές μπορούν να γίνουν για το μεγάλωμα ενός...