Όλοι βάζουμε ταμπέλες, ακόμα κι αν δεν το παραδεχόμαστε. Είναι ένας τρόπος να βάζουμε τάξη στο χάος. Το πρόβλημα είναι ότι όταν αρχίζεις να "ονομάζεις" το παιδί σου -ο ήσυχος, η ζωηρή, ο ξεχασιάρης, η καλλιτεχνική φύση- ξεχνάς πως αυτά τα λόγια χτίζουν έναν καθρέφτη. Και το παιδί αρχίζει να βλέπει τον εαυτό του μέσα από αυτόν, όχι όπως είναι, αλλά όπως νομίζει ότι πρέπει να είναι για να επιβεβαιώσει τη δική σου περιγραφή.Οι λέξεις που γίνονται ταυτότητα Από τη στιγμή που ένα παιδί ακούει "είσαι ντροπαλός" ή "είσαι εξυπνάκιας", το μυαλό του το καταγράφει σαν αλήθεια. Οι ετικέτες λειτουργούν σαν μικρές μαγικές σφραγίδες, είτε το θέλεις είτε όχι. Μπορεί να ξεκινήσεις με καλές προθέσεις, θέλοντας να τονίσεις ένα θετικό χαρακτηριστικό, αλλά το παιδί θα νιώσει ότι πρέπει να το υπερασπίζεται συνεχώς. Έτσι, το "είσαι καλός μαθητής" μπορεί να γίνει πίεση, το "είσαι ευαίσθητη" να γίνει φόβος να φανεί δυνατή. Αντί να βοηθούν, οι ταμπέλες...