Κάθε πρωί, λίγο πριν τις οκτώ, το ίδιο τελετουργικό. Το σακίδιο στους ώμους, το φιλί στην πόρτα, μια βιαστική αγκαλιά και η φράση που λέω χωρίς να τη σκέφτομαι: "Πρόσεχε, σε παρακαλώ". Μερικές φορές νιώθω ότι η φράση αυτή κουβαλάει όλο το βάρος του κόσμου. Γιατί δεν είναι πια αυτονόητο το "φτάνω στο σχολείο". Ζούμε σε πόλεις που δεν φτιάχτηκαν για παιδιά, ή μάλλον, που τα ξέχασαν στην πορεία. Πεζοδρόμια στενά, αμάξια παρκαρισμένα παντού, οδηγοί που κορνάρουν στα φανάρια πριν καν ανάψει πράσινο. Κι ανάμεσά τους, παιδιά με τσάντες μεγαλύτερες από το σώμα τους, να προσπαθούν να περάσουν απέναντι. Κάθε φορά που βλέπω τη σκηνή, νιώθω έναν κόμπο στο στομάχι. Γιατί όσο κι αν μιλάμε για "προοδευτικές πόλεις", η καθημερινή διαδρομή ενός παιδιού μοιάζει πιο επικίνδυνη από ποτέ. Στην αρχή προσπαθούσα να είμαι ψύχραιμη. "Έλα τώρα, δεν θα του συμβεί τίποτα". Μέχρι που άρχισα να μετράω τα "παραλίγο": το μηχανάκι που πέρασε ξυστά στο φανάρι, το...