Θυμάμαι ακόμη την πρώτη φορά που κράτησα το παιδί μου στην αγκαλιά. Ήταν τόσο μικρό, τόσο εύθραυστο, τόσο... δικό μου. Μια στιγμή που με γονάτισε από αγάπη και φόβο ταυτόχρονα. "Θα κάνω τα πάντα για να σε προστατεύσω", του υποσχέθηκα ψιθυριστά. Και τότε ξεκίνησε το ταξίδι - το πιο όμορφο και το πιο δύσκολο της ζωής μου. Ως γονείς, η αγάπη που νιώθουμε για τα παιδιά μας είναι βαθιά, ενστικτώδης, σχεδόν απόλυτη. Θέλουμε να τα βλέπουμε χαρούμενα, ασφαλή, προστατευμένα. Είναι φυσικό. Όμως κάπου εκεί, ανάμεσα στα "Μην τρέχεις", "Πρόσεχε", "Μη μιλάς σε αγνώστους", "Άσε, θα το κάνω εγώ", αρχίζουμε να πλέκουμε γύρω τους ένα αόρατο κουκούλι. Ένα δίχτυ ασφαλείας που πολλές φορές δεν τα προστατεύει - τα φυλακίζει. Η υπερπροστασία μοιάζει με φροντίδα. Στην αρχή, δεν τη διακρίνεις. Είναι αυτό το "ας μην τον αφήσω να στεναχωρηθεί", το "ας της λύσω εγώ το πρόβλημα για να μην απογοητευτεί". Και μετά αρχίζει να γίνεται συνήθεια. Το παιδί μαθαίνει ότι...