"Είναι η όγδοη μέρα από τότε που έγινα μητέρα για δεύτερη φορά. Θα ήθελα να σου πω ότι όλα είναι υπέροχα, ότι πλέω σε πελάγη ευτυχίας και ότι απολαμβάνω τη μητρότητα σε κάθε της στιγμή. Αλλά θα σου πω την αλήθεια. Αυτές οι οχτώ μέρες ήταν οι πιο δύσκολες της ζωής μου. Η φωτογραφία που τράβηξα χθες, την κοιτάζω και δεν μπορώ να αναγνωρίσω τον εαυτό μου. Το πρόσωπό μου είναι κουρασμένο, τα μάτια μου πρησμένα από το ξενύχτι και το κλάμα. Νιώθω σαν να μην είμαι πια εγώ. Κι όμως, μέσα σε αυτό το πρόσωπο κρύβεται μια μάνα που παλεύει - με το σώμα της, με τις ενοχές, με το άγνωστο, με τον πόνο. Το μωρό μου είναι καλά. Είναι μικρούλι, αλλά δυνατό. Πολύ δυνατό. Πιο δυνατό από εμένα. Περάσαμε μέρες στη μονάδα ειδικής φροντίδας. Ένας χώρος γεμάτος φώτα, μηχανήματα, ήχους και νοσηλευτές που κρατούσαν αγκαλιά το παιδί μου όταν εγώ δεν μπορούσα. Και ναι, ένιωσα ότι απέτυχα. Ένιωσα ότι τον άφησα μόνο του. Πως δεν ήμουν η μαμά που έπρεπε να είμαι.